Bu çağın hastalıklarına sardım bu aralar,
Kibir mesela ego da var.
İnsanların yeri geldiğinde ellerini ayaklarını bağlar bu arkadaşlar,
Nayır – nolamaz ve BEN, BEN ve yine BEN naraları zihinlerde.
Başka sözlere – fikirlere – bakış açılarına kapalı,
Ben parazitlerini sağa sola fütursuzca savuran,
Her şeyi bilen herkesten çok bilen ahmaklar.
Genelde de dayılarının sayelerinde bir yerlere gelir bu kibir ve ego sahipleri onun bunun sırtlarına basıp yarı kısık gülücükler saçarlar…
Hani ciğeri beş para etmez deriz ya bazı zamanlar; tam da ondan bahsediyorum.
Aklınıza: iş hayatınız, eğitim hayatınız, siyaset arenası gelmiş olabilir; gelmeli de zaten.
Neyse benim de aklıma geldiler canım sıkıldı,
İlham perilerim bile sövmeye başladı, ben başka bir arkadaşa geçeyim:
EKMEK, EKMEK KAVGASI…
Tanıdık geldi mi arkadaşlar,
Hangimiz yumruğunuzu sıkıp zor durmadık veyahut dudağımızı ısırıp içimize içimize haykırmadık,
Yanlış anlaşılmasın şiddete prim kasmıyorum – güzellemesini de yapmıyorum,
Ama sorarım size:
Hanginiz ciğeri beş para etmez adamlar karşısında yeri geldi içinize yutkunmadınız?
Neden?
Evde çoluk çocuk, hayat şartları, ekonomik kaygılar ve daha nice can sıkıcı mevzular,
Ekmek işte ekmek kavgası; insan yutkunuyor, susuyor, içe içe konuşuyor, yumruğunu sıkıyor.
He sözü de gelmişken değinmeden de olmaz ya hani:
Egosu ve kibriyle hareket edip her kim kimin ekmeğiyle oynuyorsa,
Kısa ve net, ALLAH BELASINI VERSİN!
Bela okumamak gerekir ama ekmek başka – emek başka – rızık başka…
**
Bir de Arda Kardeş var,
Ona da yanlış yapana bela okunur.
Şaka bir yana ARDA GÜLER,
Canımız – ciğerimiz – geleceğimiz – umudumuz – her şeyimiz
Çok fazla söz etmeyeceğim – uzatmayacağım da
Hayallerin – hedeflerin başımızın tacı,
Eyvallah da
En azından bir sene daha kal be, valla hiç doyamadık;
Bir de şampiyonluk kupasını kaldır da git bari.
Rabbim ayağına taş değdirmesin, hastalık – sakatlık vermesin,
Seni seviyoruz Canım Kardeşim.