Sokakta karşılaştığımız pek çok insan aynı soruyu soruyor;
“Ne olacak böyle.
Bu şehir!
Bu caddelerin hali!
Ağabey şunu da yaz bunu da yaz”
Yaz da yazmanın da pek faydası yok ki.
***
Zonguldak’ta derdi olmayan var mı?
Yok!
***
İnsanımızın yüzüne bakın.
Caddelerde insanlarımızı izleyin.
İnsanımız karamsar.
İnsanımız umutsuz.
İnsanımız mutsuz.
***
İyi düşünelim iyi olalım.
Düşünelim.
Olalım.
İyi de bir gün iyi düşünelim, iki gün iyi düşünelim.
Üçüncü gün olduğunda şehir acı gerçeğini yüzümüze yüzümüze vuruyor.
***
Emeklisi mutsuz.
Esnafı mutsuz.
Çalışanı mutsuz.
Çalışmayanı mutsuz.
Fakiri mutsuz.
İşin en ilginci zengini, durumu iyi olanları da mutsuz.
***
Kimi tatminsiz.
Kimi kronikleşmiş memnuniyetsizlik krampları ile yaşamak zorunda.
Kimi de şehrin başına gelen talihsizlikler karşısında ümidini yitirmiş.
***
Türkiye’nin en özel şehri; en büyük acılarını yaşamış, en büyük bedellerini ödemiş.
Çünkü bu kent kötü yönetildi.
İnsana saygının ve vefanın çok görüldüğü bir şehir oldu.
***
Ve ısrarla aynı hatalar devam ediyor.
İnsana saygı, insanın kendisine olan saygısındandır.
***
Enerjimizi sömürdüler.
Emeğimizi sömürdüler.
İyi niyetimizi sömürdüler.
Köylümüzü sömürdüler.
Madencimizi sömürdüler.
Esnafımızı sömürdüler.
Yaşlımızı - gencimizi sömürdüler.
***
Ve zenginlikler içinde fakirleşen, ekonomiden kaynaklı darboğazın yanında kendi boğazını sıkan bir şehir!
***
50 yıl öncesinden.
Belki de daha da eskiden başladı serüven.
Filler ve çimenler gibi yani.
Koltuklara oturdular.
Yıllarımızı çaldılar.
Ezilen Zonguldak oldu.
Ezilen Zonguldaklı oldu!
***
Sokaklara bakın.
Caddelere.
İnsanlarımızın yüzlerine bakın!
***
Burası İstanbul’un küçük bir mahallesi, küçük bir beldesi.
Yani küçük yerde yaşamanın da avantajları ile insan ilişkileri devam edebiliyor.
Hadi yine de iyi tarafından bakalım!
İyi bakalım.
İyi düşünelim!
Politik – acılar bizi birbirimize düşürse de şehrimizin kıymetini bilemesek de iyi düşünelim!