Vicdanımız öldü mü?

"İnsanın Anlam Arayışı " (Viktor E.Frankl) kitabını 3.kez okurken bu yazıyı yazmaya karar verdim.

Çevremizdeki insanların gelecekle ilgili kaygılı olduklarını, yerli yersiz kaygıların yamaçtan kopan kar tanesinin bir çığa dönüşmesi gibi insanların felaketlerine sebep olabildiğini, en küçük bir zorlukta çabucak pes ettiklerini, hayatlarındaki olumsuz şeylere daha fazla odaklandıklarını, çok kolay hayal kırıklığına kapılabildiklerini gözlemliyoruz.

İnsanımızın kaygı ve korkularının bir sebebi yok mu?

Kendi yaşadığı acıdan başka acıların varlığını hissedemeyen, kendi çektiği sıkıntıdan başka sıkıntı olabileceğine inanmayan, kendi yoksulluğundan/yoksunluğundan başkasını kabul etmeyenler,

Büyük yapılar, büyük takılar, büyük arabalar, büyük eşyalar, büyük büyük sözlere hayran olan küçük ruhlu insanlar,

İlkeli ve dürüst bir hayat yaşamak yerine menfaati için her türlü muameleye sessiz kalanlar,

İftiracılar,

Yalancılar,

Dedikoducular,

Akitlerine uymayanlar,

Verdikleri sözlerde durmayanlar,

Çözümün ortağı olmak yerine sorun üretenler,

Bir iş üretmek yerine her üretilen işe karşı duranlar,

Krizden, kaostan, yokluktan, yoksulluktan beslenenler,

Umudu yaymak yerine umutsuzluktan menfaat elde etmeye çalışanlar,

Kendi mutsuzluklarından dolayı tüm mutlu anlara, tüm mutluluklara düşman olanlar,

İnandıkları/taraftar oldukları davaların dünyanın tüm öteki davalarından üstün olduğunu düşünler,

Başkalarının açığını ve ayıplarını arayıp bulamadıkları açık ve ayıpları uyduranlar,

Kanunların emri olduğu halde çalışanlarını korumayan, koruyamayan yöneticiler,

İnsanımızın kaygı ve korkuların sebeplerinden bazıları aslında…

Peki biz ne vakit bu hale geldik?

Vicdanı olan bir insan bunları yapabilir mi?

Yoksa vicdanımız öldü mü?